منظور ما، پالار...

تغيير هميشه سخته، وقتى ميخواى تغيير كنى يعنى يه جورايى قبول دارى اونى كه تا الان بودى رو ديگه نميتونى باشى و اگه باشى دارى اشتباه ميكنى. قبول اشتباه سخت از تغييره براى همين مقاومت ميكنيم و با چنگ و دندون ميخوايم همونى باشيم كه هستيم و تغيير رو پسش ميزنيم.
اما بعضى آدما مثه قطره همچين با حوصله و ريز روى سنگ درون آدم چكه ميكنن كه خودت نميفهمى كى و چطور عوض شدى.
ميفهمى ها كه فهميدم كه هربار حس كردم دارم تغيير ميكنم مقاومت كردم، انكار كردم و در نهايت مثه بچه ها اشك ريختم و از اون رفتار قديمى گذشتم.
اينجور وقتا اون بخش سمج و تغييرناپذير درونم مى ايسته جلوم و ميگه اين بود آرمانهاى ما؟ ميگم ديدى كه ذره ذره چكيد، دست من نبود. اخم ميكنه و زل ميزنه تو چشام و حقيقتى رو داد ميزنه كه نبايد بشنوم...
بعد هم وقتى بز اخفش من رو ميبينه كه هيچى نميگه و ساكته ميگه اميدوارم پشيمون نشى اين بار اما جواب دارم براش بهش ميگم اگه اين مسير رو نرم هم ممكنه پشيمون شم. ترس پشيمونى موقع هر انتخابى هميشه با آدم هست، مهم اينه مسئوليت انتخابمون رو قبول كنيم.
ديگه حرفى نميزنه و به عاقلِ زنِ درون من نگاه ميكنه و چشماش رو روهم ميذاره و ميره.
******
هركه منظورى ندارد عمر ضايع مى گذارد
اختيار اينست درياب اى كه دارى اختيارى
سعدىِ جان