لب کلام رو عاقامون سعدی فرمود

ما کنار آدمهای مختلف شکل مختلفی از خودمون رو بروز می دیم و خیلی کمن آدمهایی که بتونیم کنارشون خودمون باشیم. خود واقعیمون. با همه دیوونگی ها و یچگی ها و همه افکار منفی که سعی داریم جلوی دیگران خوب جلوشون بدیم. فقط تعداد کمی هستن که کنار اونها خودمونیم بی نفاب بی تظاهر.

بودن با آدمها و نشست و برخاست باهاشون وادارت میکنه جور خاضی باهاشون برخورد کنی با هر کس یه مدل. مثلا با وکیل باشی مدل حرف زدنت راه رفتن و نگاه کردنت فرق میکنه با زمانی که با یه شاعر حرف میزنی و برخورد داری. آدمها و رفتارشون و شغلشون روی برخورد و نگاه و حرف تو تاثیر میذارن.

همه اینهارو سر هم کردم که بگم نمیدونم کنارش خود واقعیمم یا نه و نمیدونم این آدمی که کنارش تبدیل شدم رو دوست دارم یا نه.

بعضی روزها دستخوش احساساتی میشم که نمیدونم از کجا میان . تموم  دیشب داشتم به افکار منفی فکر میکردم و به اون رهاییه انگار که تو قفسم و جالب تر اینه که صبح که بیدارشدم افکارم رو ادامه دادم و مثل فیلم ایرانیها ه‍‍‍‍‍پی اند تمومش کردم.

عاقبت همه داستانها خوشه و مگر جز اینه؟

**********

دل با تو خصومت آرزو می کندم

تا صلح کنیم و در کنارت گیرم

سعدی جان