آشوبم،آرامشم كو؟؟

تمام شد. يعنى تمامش كردم . صبح براى خودم نيمرو درست كردم و به خودم گفتم به دلت بگو حق نداره وا بده. وا دادنى هم در كار نبود دلم خودش گارد داشت با اين حال رفتم ديدنش. تا ٢ دقيقه قبل ديدنش هم حتى از خودم مى پرسيدم كار درستى ميكنم يعنى؟ به خودم گفتم دارى چه غلطى مى كنى؟
اين همه سخت تن شدى و دور از دسترس حالا دارى چه گهى ميخورى؟ كجا بودى و حالا كجايى؟ مدام از خودم مى پرسيدم اگه مشكلات زندگى اينجاى زندگيم پا نذاشته بود رو گلوم بازم اينجا بودم يا نه. اگه تنهايى و بحران و دعواهام با هم رو سرم آوار نشده بود بازهم اين راه رو انتخاب مى كردم؟
خوددرگيرى بدى بود.
ياد حرف عاطفه افتادم كه از در قلبت همه نميتونن عبور كنن بعضيام فقط رد ميشن،بعضيا در ميزنن،بعضيا دم در مى ايستن و فقط و فقط كسى ميتونه وارد قلبت شه و در براش هميشه باز باشه كه بتونه به كنج قلبت راه پيدا كنه!!
*****
تو فيلم نگار دو تا سكانس فوق العاده بود كه حس عاشقانه رو خيلى قشنگ و دور از ابتذالهاى روزمره نشون مى داد.
نگار دعوا مى كنه و به پيمان مى گه چرا اينكارا رو مى كنى؟ از چى دارى مراقبت مى كنى؟ پيمان با خونسردى بهش ميگه اولين باريه كه سى ثانيه خيره شدى بهم!!
دوميش رو خودتون ببينيد:))

****

كجا بيابمت؟

نميخوام مزاحمت شم و پيام بدم امانى متوجهى؟